Het onderzoek naar het leven van Ciel maakte dit duidelijk. Iedereen die haar kende, had een andere kijk op haar leven. Geen twee gelijke antwoorden kwamen naar voren uit de verschillende interviews. Begrijpelijk, want iedereen interpreteert iets op een eigen manier. Het was aan mij om, aan de hand hiervan, een zo accuraat mogelijk beeld van haar leven te schetsen.

“Ze was sterk en veeleisend voor haar kinderen. Pas tijdens de oorlog, in contact met Nederlandse soldaten, leek ze milder te worden. Voor hen vervulde zij een andere, zachtere moederrol.”

Deze moederrol nam zij op zich tijdens de bersiap voor een vijftal oorlogsvrijwilligers, iets wat zij die ver van huis waren zeker nodig hadden. Voor mij was dit een van de mooiste ontdekkingen tijdens mijn speurtocht. Het verbaasde mij dat erover werd gezwegen. Ciel kon het zelf niet vergeten, want een van die vijf jongens werd haar schoonzoon en mijn grootvader. Overigens sprak hij hier ook niet over. Het was een verzwegen verhaal, wat juist veel betekenis had voor Ciel.

De boodschap achter de presentatie werd eveneens aangehaald. Vraag nu je het nog kan, want “nu kunnen we de mensen die de laatste dagen van het oude Indië hebben meegemaakt, nog vragen hoe het was. Straks niet meer.”

Tot slot voegde de schrijver er nog aan toe: “De inkt op de 398 pagina’s van zijn familiegeschiedenis is nog maar net droog, of Broer werkt al aan een nieuw boek […] Opnieuw Indië. Daar blijf ik wel mee bezig.” Maar, daarover later meer…

Nieuwsgierig naar mijn eerste boek? U kunt het bestellen via de volgende link: www.indischetokeh.com/toko-buku