Als Rotterdammer in hart en nieren wilde hij na de bevrijding van Nederland zich inzetten voor de bevrijding voor Indië. Hij meldde zich aan bij bataljon II-10 R.I., werd opgeleid in Engeland en vertrok daarna met de Tegelberg naar Soerabaja.

De begintijd in het voor hem zo vreemde land doorstond hij goed. Hij klaagde weleens over het een of ander, maar over het algemeen was hij positief gestemd. De brieven en foto’s die hij stuurde naar zijn ouders geven een inkijkje in zijn dagelijks leven.

Door deze brieven en foto’s leerde ik uiteindelijk mijn familie eveneens beter kennen. Hij was bevriend met mijn grootvader en ging graag op bezoek bij mijn grootmoeder en overgrootmoeder Ciel in Soerabaja.

Waar hij op den duur toch het meest naar uitkeek was de repatriëring naar Nederland. De eerste bataljons vertrokken, waardoor II-10 R.I. eveneens dichterbij dat moment kwam. Eenmaal werd hen gezegd dat zij zich klaar moesten maken voor vertrek naar Soerabaja, alwaar de terugreis spoedig zou beginnen. Er werd afscheid genomen van de lokale bevolking. Echter, de tweede politionele acties gooiden roet in het eten; Kees en zijn medesoldaten moesten in Indië blijven.

Hij ging vol goede moed door, maar gaf steeds vaker aan dat hij zijn ouders en ouderlijk huis mistte. Met de repatriëring in zicht moest hij het grootste offer brengen waartoe een soldaat in staat was. Hij sneuvelde tijdens een actie bij Patjet op Oost-Java.

Kees Vink staat centraal in het volgende boek waaraan ik werk. Zodat II-10 R.I. – een bataljon bestaande uit ruim 700 personen – weer een beeld krijgt, maar nog meer hijzelf. Zodat zijn naam meer zal zijn dan slechts een naam op de Indiëmonumenten in Roermond en Rotterdam.

Bent u al nieuwsgierig naar wie hij was? In mijn boek “Ciel van der Sluys (1903-1985)” komt een stukje van zijn levensverhaal voorbij. Te bestellen via www.indischetokeh.com/toko-buku