Zo ook ik, en dan vooral de op de foto bij dit bericht mij zo bekende veteranen. Het zijn Kees Vink en een van zijn vrienden, mijn grootvader Adrie Broer. Samen met een grote groep jonge jongens kwamen zij in Indië aan. Binnen een jaar hadden zij goede inzet vertoond, met een promotie tot gevolg.

Maar dat was niet alleen positief. De oorlogsvoering en de bijkomende gruwelijkheden waren allesbehalve mooi. In brieven schreef Kees luchtig over kleine gebeurtenissen, maar toen het serieus werd op Java, kwam er censuur van hogerhand. Een enkele keer werd iets aangehaald, met de toevoeging van: “dat vertel ik wel als ik weer in de TvP (thuis) ben”. Hoe dit voor Adrie was is onduidelijk, van hem waren er geen brieven.

Kees keerde nooit meer huiswaarts. Hij sneuvelde in een hevige strijd samen met twee medesoldaten. Zijn ouders zouden nooit horen wat hij had meegemaakt in zijn laatste momenten.

Adrie keerde wel huiswaarts, maar zweeg. Enkel met andere oud-Indiëgangers werd er wat besproken, maar dan in het Maleis, zodat Nederlanders er niets van begrepen.

Eens vroeg ik aan mijn vader of ooit de foto’s werden bekeken uit Adries Indiëtijd. Hij antwoordde bevestigend, maar wist bij geen enkele foto iets te vertellen. Het werd niet gedeeld met de kinderen. Pas later, toen ik mij ben gaan verdiepen in bataljon II-10 R.I. begreep ik waardoor grootvader nooit vertelde over zijn tijd in de Oost. Het waren ellendige verhalen die beter weggestopt konden blijven.

Toch vind ik het jammer dat het verhaal van mijn grootvader nooit verteld is. Helaas was ik te jong om de waarde hiervan te beseffen. Aan de hand van het levensverhaal van Kees Vink probeer ik nog antwoorden te krijgen op mijn grootvaders tijd daar.

Gisteren was ik meer dan eens in gedachte bij de strijd die Adrie, Kees en zoveel anderen hebben moeten leveren. Een bloemstuk werd uit mijn naam op het graf van Kees in Surabaya gelegd. Ik ben trots op deze mannen en wat zij gedaan hebben voor de vrede en vrijheid van de bevolking in een onbekend land.