Het leven van een Nederlandse militair in Indië gedurende de onafhankelijkheidsstrijd was geen pretje. Men moest continu waakzaam zijn, overal kon gevaar schuilen. Dit konden zij aanschouwen in geruïneerde steden, platgebrande kampongs en vermoorden van alle landaarden.

Vreemd genoeg hoorde ik eens een verhaal over een oudgediende; hij was onderdeel geweest van II-10 Regiment Infanterie en had in de jaren negentig een journalist verteld over zijn tijd in de voormalige kolonie. Hij had het afgedaan met een luchtig verhaal dat het eigenlijk wel meeviel, de spannende of gevaarlijke situaties die hij had meegemaakt werden zo verteld dat het leek op een stripverhaal.

Opvallend vond ik het dat ik de brieven van Kees Vink dit beeld niet ontkrachten, zij bevestigen het eerder. Hij schetste bijna een ideaal militair leven voor mij. Hij kreeg regelmatig verlof toegekend, ging naar Soerabaja voor een bioscoopbezoek, zwemmen en kreeg dansles. Hij at rijsttafels, werd uitgenodigd voor welkomst- en afscheidsfeesten en was kind aan huis bij verschillende Indo-Europese families.

Naarmate de tijd vorderde en er over de repatriëring werd gespeculeerd (maar uiteindelijk toch weer werd uitgesteld), kwam een ander beeld tevoorschijn. Hij richtte zich vooral op de toekomst, want “straks als ik weer in de TvP (Tak van Poortvlietstraat, zijn woonadres in Nederland) ben, dan…”. Meermaals herhaalde hij deze zin. Was dit het enige beeld wat hij voor zich wilde zien en houden?

Het is natuurlijk te begrijpen dat een persoon een moment nodig heeft om naar toe te leven. Probeer maar eens positief te blijven wanneer 24 kameraden sneuvelen en u weet dat ook u zomaar de volgende kan zijn. Tel daar de zware militaire acties en het leven onder erbarmelijke omstandigheden bij op en de situatie is gewoonweg uitzichtloos.

Vermoedelijk hadden Kees Vink en veel van zijn gelijken soms een andere realiteit nodig en, wanneer het onmogelijk begon te worden om dit vol te houden, een punt om naar toe te leven, namelijk: de thuisvaart en -komst. In de hoop daar de draad weer op te kunnen pakken van voor het vertrek.