Tijdens het schrijven van mijn boek over Kees Vink kan ik veel informatie putten uit de brieven die hij aan zijn ouders schreef. Ze geven mij een kijkje in dat wat hem op dat moment bezighield. Dit waren niet alleen de veranderingen op Java, maar ook in zijn thuisland.

Iets waar hij zich behoorlijk over kon opwinden was de sterk veranderende opinie van een deel van de Nederlandse bevolking. Waar de mannen bij het vertrek nog werden toegejuicht, werden zij nu op afstand bekritiseerd. Het waren moordenaars, plunderaars, het slechtst denkbare volk ter wereld. Zij gingen niet voor vrede, maar voor het verrichten van gruwelijke daden. Het waren woorden niet niemand in de koude kleren gingen zitten.

Kees was niet iemand die naar Indië ging met de gedachte “laat ik daar eens een kampong platbranden en de bevolking uitmoorden”. Kees ging er lichtelijk avontuurlijk naar toe om wat meer van de wereld te zien en tegelijkertijd wat goeds te kunnen doen voor de bevolking. Dat was echter niet iets wat die verslechterde opinie deed veranderen.

Aan zijn ouders schreef hij dat dit nieuws hem ter ore was gekomen, maar dat zij zich er maar niets van aan moesten trekken. Toch raakte het hem behoorlijk.

Van verschillende oorlogsvrijwilligers heb ik gehoord en gelezen dat zij bij aankomst allesbehalve vrolijk werden onthaald. Voor hen waren het geen blije gezichten en vrolijke muziek. De soldaten, die al zoveel hadden doorstaan in Indië, werden uitgejoeld, hoorden scheldpartijen en behoorlijk beledigende leuzen. Mede om die reden wilden veel Indiëgangers er later niets meer over delen.

Steeds meer egodocumenten uit deze tijd verschijnen, maar kijkend naar het grote aantal militairen dat naar Indië is gegaan, is dat slechts een klein percentage.

Mijn grootvader was iemand die eveneens nooit iets deelde over deze tijd en als er al brieven zijn geweest aan zijn ouders, broers of zus, dan zijn deze vroeg of laat allemaal vernietigd. Als goede vriend van Kees Vink, zijn deze brieven voor mij van grote waarden. Dankzij Kees ben ik meer te weten gekomen over mijn grootvader, zijn tijd in Indië en kreeg ik namen en context bij de foto’s. Ik ben hem daar dan ook erg dankbaar voor.