Terwijl ik het overlijdensregister van Semarang uit 1899 invoerde in mijn Nederlands-Indische stamboom, viel me iets op dat ik niet meer uit mijn hoofd kreeg: het grote aantal overleden kinderen.

Tussen de namen van volwassen mannen en vrouwen verschenen steeds weer die korte levens – baby’s, peuters en kleuters. Soms kwam ik in een gezin meerdere sterfgevallen tegen, alsof de dood het huis niet wilde verlaten.

Aan het einde van de negentiende eeuw was Semarang een levendige havenstad vol handel, mensen en beweging. Maar, achter die bedrijvigheid ging ook een harde werkelijkheid schuil. In de hitte van de tropen, in smalle straten, waar nauwelijks hygiëne te bekennen was, leefden mensen zonder veel comfort en dicht op elkaar.

De tijden waren anders, de gezondheid broos en het lot kon in een week een gezin uiteenrukken. Toch ging het leven door. Schepen bleven binnenlopen, pasars vulden zich en kinderen speelden onder de hoge bomen.

De (Indo-)Europeesche bevolking, die in die tijd in Semarang overleed, vond vaak zijn laatste rustplaats op de begraafplaats Kobong, destijds aan de rand van de stad. Daar werden soms dag na dag kleine kistjes ter aarde besteld, met slechts een korte vermelding in het register en een enkele regel in de krant – een naam, een leeftijd, niet meer dan dat.

Foto’s waren er nauwelijks, de herinnering vervaagde. Wat bleef was enkel een nummer in een boek.

En dan, op de laatste akte van dat jaar, verscheen een naam die ik kende: een kind uit mijn eigen familie. Ineens was het niet langer een reeks namen en cijfers, maar een leven dat deel uitmaakte van het mijne. In dat moment leek de afstand van meer dan een eeuw te verdwijnen.

Bent u nieuwsgierig of er ook een familielid van u tussenstaat? Klik dan op de volgende link: https://www.indischetokeh.com/bronnen/overlijdensregister-semarang-1897 of ziet u liever de gehele Nederlandsch-Indische stamboom, klik dan hier: https://gw.geneanet.org/indischarchief