Paaspop - 18 april 2025 / Son Mieux-journey

Paaspop - 18 april 2025

Paaspop - pure magie met Son Mieux

Daar was-ie dan eindelijk: mijn allereerste keer Paaspop! En wat voor één. Niet zomaar een festivaldag, maar dé dag waarop Son Mieux de mainstage betrad. Vrijdagavond om 19:30 uur – dat tijdstip stond al wekenlang rood omcirkeld in mijn agenda. Dit was het moment waar ik het hele weekend voor leefde.

Paaspop voelt bijna als een thuiswedstrijd. Gewoon op de fiets erheen – wat een luxe. Rond 18:15 uur sprong ik op het zadel, en na een half uurtje stond ik bij de fietsenstalling van het festival. Ik dacht, even geduld hebben en dan sta ik binnen no-time in de tent. Mijn geduld werd op de proef gesteld, want om 19:25 was ik eindelijk op het terrein. Het was rennen naar de grote tent, maar ik had het gered.

De zaal was donker, sfeervol. Alleen het zachte licht van de bars flonkerde nog wat, maar in de verte straalde een helder licht. Dáár, midden in die zeshoek van spots, stond Son Mieux. Camiel in het midden, met Will Pt. II als perfecte, ingetogen opener. Kalm, krachtig, mysterieus – en de toon voor het komende uur was gezet.

Hoewel het vrij druk was in de zaal, had ik geluk: ik vond een verrassend goed plekje met uitzicht op het podium. En als het zicht soms even wegviel, gaven de grote schermen aan de zijkant het perfecte alternatief. Het was niet nodig om ook maar iets te missen van de show.

Als vierde nummer barstte het los: It’s Only Love. Die gloednieuwe track had ik al meerdere keren live gehoord, maar vandaag – op de dag van de officiële release – voelde alles nét iets magischer. Alsof de muziek nog meer sprankelde. Dansbaar en met zoveel energie gebracht dat het publiek niet anders kon dan meebewegen. Het dak ging eraf.

Voorafgaand aan Have A Little Faith nam Camiel het woord. Hij vertelde openhartig dat hij een zware week achter de rug had en tot het laatst twijfelde of hij überhaupt kon optreden. Maar gelukkig stond hij daar – en hoe! Hij veranderde het hele uur in een bruisend feest. De overgang naar Multicolor had niet mooier gekund: het podium weer donker, alleen een spotlight op Maud en haar viool. Een kippenvelmoment. Eerst klonken er onbekende klanken, tot dat ene herkenbare akkoord ons allemaal liet juichen. De zaal ontplofte. Multicolor begon.

En toen, alsof het niet nog intenser kon, riep Camiel het publiek toe:

“Paaspooooop! Ahh lieve, lieve mensen, voor de rest van deze avond zijn jullie allemaal vrij – om te zingen, om te dansen, om te springen, om te lallen, om bier te halen, hier te komen, hier te zijn zoals je bent gekomen. Mooie mensen, dit is jullie feestje. Are you ready?”

De energie in de tent was ongekend. Vanaf dat moment was er geen houden meer aan: dansen, springen, zingen – en vooral genieten. Bij Dancing At The Doors Of Heaven vlogen de feestkanonnen door de lucht en wisten we: dit wordt een afsluiter van formaat. Toch was er nog één ontbrekend nummer… tot Tonight als ultieme afsluiter klonk. Een kalme, poëtische epiloog op een show die alles behalve rustig was.

De cirkel was rond. Begonnen met Will Pt. II, geëindigd met Tonight. En daartussenin: pure euforie. Na een diepe buiging verliet de band het podium, terwijl de echo van het applaus nog minutenlang bleef hangen.

Loreen mocht daarna het stokje overnemen, maar eerlijk? Voor mij had niets meer dat magische uur met Son Mieux kunnen overtreffen.

Een kleine sfeerimpressie